Τι όμορφη μέρα...
Απόλυτη αντιπροσώπευση του ερχομού του φθινοπώρου...
Άντε γιατί πολύ λιαστήκαμε!
Τέτοιες μέρες είναι από τις πιο αγαπημένες μου. Την ώρα που ξυπνάω, τα πάντα είναι πολύ πιο σκοτεινά από συνήθως; μαντεύω πως είναι πολύ νωρίς. Κι όμως, η ώρα είναι μόνο 7 πάρα.
Ακούω τον έντονο ήχο των σταγόνων της βροχής, καθώς έρχονται σε σύγκρουση με τη γη, και τελικά καταλήγουν να σχηματίζουν μικρές λιμνούλες, όσο τρώω. Κρυώνω να ξεντυθώ, αλλά τελικά τα καταφέρνω. Προσπαθώ να αποφασίσω τι παπούτσια να βάλω για να μην καταλήξω με βρεγμένες κάλτσες, πόδια, ένα κρυολόγημα και ούτω καθ' εξής. Και κάπως έτσι φτάνω στο σχολείο..
Τέτοιες μέρες προτιμώ να τις περνάω σκεφτόμενη, ονειροπολώντας και αναπολώντας,
παρά κουβεντιάζοντας. Έτσι πολλοί θα νομίσουν πως έχω ακεφιές, ενώ κάτι τέτοιο είναι λάθος συμπέρασμα.
Θέλω όλη την μέρα να την περάσω στο σπίτι. Λίγο ανέφικτο, αλλά αξιοποιώ καλά τον όσο χρόνο έχω. Τίποτα το ιδιαίτερο, διαβάζω ένα σπουδαίο βιβλίο, χαζεύω έξω από την μπαλκονόπορτα, παίζω στο μπαλκόνι με την βροχή, χαϊδεύω την χοντρόμπαλα που θέλει να αποκαλείται ''γάτα'', ακούω μουσική.Κι όμως, είναι αρκετό για να γεμίσει η ψυχή με γαλήνη και χαρά.
Κοιτάω την αντανάκλαση του κόσμου στις λακκούβες που έχουν γεμίσει νερό, και καθοδηγούμε από 'κει, ενώ περπατάω. Κάθε τρεις και λίγο, κοιτάω διάφορες επίπεδες επιφάνειες για να δω αν ψιχαλίζει. Βλέπω το φως της αστραπής και αναμένω τον κρότο.
Μα αυτό που κάνει αυτήν, και άλλες παρόμοιες μέρες ξεχωριστές, είναι η μυρωδιά στον αέρα; αυτή του μουσκεμένου ξύλου. Η παγωνιά που μπαίνει στα ρουθούνια σου καθώς αναπνέεις. Και πάνω απ' όλα, η γλυκιά μελαγχολία στην όλη ατμόσφαιρα. Η νοσταλγία που εμπνέει αυτή η μέρα.
Καλά θα κάνουμε να τις χορτάσουμε τώρα, γιατί σε λίγο θα γίνουν ή πιο βαριές, ή πιο ήπιες, και η απίστευτα σωστή αναλογία που υπάρχει στις λεπτομέρειες που τις κάνουν μοναδικές, θα χαθεί, μαζί και η δικιά μας ευτυχία...
υ.γ. πανσέληνος σήμερα
♥
η γάτα μου έχει σεληνιαστεί-,-
I'm still afraid to be alone, I wish that full moon would follow me home
