Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Misery.

Γιατί να μην είμαι καλή; Ξέρετε, καλοκάγαθη. Και δεν μιλάω για κανένα αγγελικό χαρακτήρα; μόνο με τα άτομα που αγαπώ. Όχι όμως, ποτέ δεν θα 'μαι έτσι.

Δεν μ' αφήνει ο εγωισμός μου.Αυτός ο πούστης, ο τεράστιος ο εγωισμός που κουβαλάω. Πάντα να θέλω να με ανώτερη. Πάντα να κρατάω μια πισινή υποσυνείδητα, και να μην αφήνω τον εαυτό μου να δεθεί με οποιοδήποτε άτομο.

Πάντα να προβάλλω έναν άνθρωπο διαφορετικό στον περίγυρό μου, όχι εξ' επίτηδες, απλώς το 'χω σαν αντίδραση. Σαν αντίδραση σ' όλα αυτά που δεν μ' αρέσουν και δεν μου ταιριάζουν, αλλά εγώ προσπαθώ να τα χώσω μέσα μου ή να χωθώ η ίδια μέσα τους, λες και είναι η θέση που πρέπει να είμαι.

Όταν λέω ότι δεν ανήκω εδώ, το εννοώ. Όση προσπάθεια κι αν καταβάλλω, κάποια στιγμή πέφτω. Ξεφεύγω. Ξανά. Θα 'θελα όλα να 'ταν τόσα εύκολα, όπως σε κάποιους άλλους. Αλλά πάντα σκέφτομαι παραπάνω απ' όσα θα 'πρεπε. Και να που καταλήγω. Χαμένη, αποπροσανατολισμένη και μίζερη.

Δεν θέλω να με μίζερη, αλήθεια δεν θέλω. Δεν θέλω να με λυπούνται. Δεν θέλω να μην με καταλαβαίνουν, να συμπεραίνουν άλλα πράγματα για 'μένα, και όχι τα σωστά.

Έσπασα, πάλι. Το βράδυ στον ύπνο μου θα ξανασυναρμολογήσω τα κομμάτια μου, και αύριο το πρωί θα μοιάζουν διαφορετικά τα πάντα. Καλύτερα, χειρότερα, δεν ξέρω.

Ξέρω πάντως πως ότι νιώθω για 'σένα, δεν θέλω να μου το χαλάνε οι άλλοι συγκρίνοντας το με τους διάφορους όμοιους ρεαλιστικούς παράγοντες. Στο μυαλό μου τα θέλω έτσι όπως τα 'χω ταχτοποίησει εγώ ( αν μπορείς να αποκαλέσεις αυτό το πράγμα ταχτοποιημένο).


''Αγάπησε με, και θα 'ναι αρκετό''. Έτσι δεν πάει; Όχι, όχι για 'μενα, δυστυχώς.



Βαρέθηκα

Βαρετή η εξαπλωμένη μιζέρια του κόσμου.

Βαρετές οι ματιές που μου 'ριξες με συναισθήματα ξεκάθαρα.

Βαρετός ο πρωινός καφές με το πολύ νερό.
Βαρετά τα τραγούδια του κόσμου, που πρέπει να διαλέξεις κάποια απ' αυτά για να περιγράφουν όσα αισθάνεσαι.

Βαρετά το δέρμα και η σάρκα, χόρτασε το μάτι μας να τα βλέπουμε πια.
Βαρετές οι κλισέ ρομαντικές καταστάσεις, στην παραλία στο ηλιοβασίλεμα, κάτω από τ' άστρα ή μ' ένα τσιγάρο να βλέπετε την αυγή.
 
Βαρετά τα κραξίματα και οι πουστιές, οι απειλές και τα πλακώματα.

Βαρετό το να κάθεσαι και να διαβάζεις όσα γράφω.

Βαρέθηκα αυτόν τον προδιαγραμμένο κόσμο, που κάθε τι ιδιαίτερο μας το 'χουν πλασάρει κι αυτό υποσυνείδητα. Μια μέρα θα πετάξω, να δείτε πως ότι κι αν κάνετε πρέπει να βγαίνει από το είναι σας, και όχι το ''wanna be'' κάτι σας.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

She did

Μισώ το κομμάτι του εαυτού μου που καταβάθως γνωρίζει την αλήθεια.
Κι όμως, δεν μπορώ να πω ότι αγαπώ εκείνο που προτιμάει να κρύβει καταστάσεις..








~Έχασε τον έλεγχο του σώματός της, η αναπνοή της άρχισε να γίνεται όλο και πιο γρήγορη και κοφτή. Μα δεν έλεγε να κάνει πίσω. Δεν θα το άντεχε, το ένιωθε. Το ήξερε. Όλα όσα ονειρευόταν, έγιναν για δυο στιγμές πραγματικότητα, και διαλύθηκαν στον άνεμο, σαν στάχτη, μια φορά ακόμη...

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Hey baby...Can you bleed like me?

Μου είπε να μην σ' το πω, αλλά έτσι που ήρθαν τα πράγματα, δεν έχει και τόσο σημασία.. πια. 
Να λοιπόν τι μου είπε, με αυτά ακριβώς τα λόγια ~πάνω κάτω.
Μου είπε ότι ένιωθε μοναξιά, ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν ήταν σαν τους άλλους. Έμοιαζε με τους άλλους, ένιωθε σαν τους άλλους, σκεφτόταν και έπραττε σαν αυτούς, αλλά κάτι ήταν διαφορετικό. Ήταν ξεκάθαρο, από τον τρόπο που τους κοίταζε. Από τον τρόπο που με κοίταζε. Τρόμαξα στην αρχή. Και ο φόβος έμεινε εκεί για αρκετό καιρό, δεν έλεγε να φύγει. Μέχρι που, κάποια στιγμή, κατάλαβα τι έκανε αυτά τα μάτια να σπαρταρούν, λες και ήταν πλάσμα αυτόνομο και όχι μέρος ενός οργανισμού. Ο πόνος απ' τις πληγές. Ωω, ναι, πονούσε υπερβολικά πολύ, όλη την ώρα. Λες και σου έριχναν συνεχώς σουβλιές στο στήθος. 
    Εκείνη ήταν που μου έμαθε πως να γιατρεύω τέτοιου είδους πληγές. Μου έδειξε τον τρόπο, και ακόμη κι αν δεν υπήρξα καλή μαθήτρια, εκείνη είχε την υπομονή να μου δείξει και να μου ξαναδείξει απ' την αρχή. Κι έτσι, έμαθα και 'γω σιγά σιγά τι θα ήταν σωστότερο να κάνω. Δεν το χρειαζόμουν, έλεγα, τέτοιου είδους μάθημα. Όμως εκείνη επέμενε, και δεν θα ήταν ωραίο να της χαλάσω το χατίρι, τόσο πρόθυμη που ήταν. Για κάποιο λόγο φαινόταν σίγουρη ότι ήταν απίστευτο χρήσιμο να μάθω κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν κατάλαβα...

 
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει συνέχεια στο κείμενο, ή τουλάχιστον θα μπορούσε να υπάρξει. Συγχωρέστε με όμως, νομίζω ότι τα ράμματα έσπασαν, και τα ρούχα μου έχουν γεμίσει αίματα, όπως και το πάτωμα.
Πρέπει να πάω να πλυθώ. Και να ανασύρω νοητές πληροφορίες απ' το φανταστικό μέρος του μυαλού μου. Για να σταματήσω την αιμορραγία. Προσωρινά. Ξέρετε..