Μου είπε να μην σ' το πω, αλλά έτσι που ήρθαν τα πράγματα, δεν έχει και τόσο σημασία.. πια.
Να λοιπόν τι μου είπε, με αυτά ακριβώς τα λόγια ~πάνω κάτω.
Μου είπε ότι ένιωθε μοναξιά, ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν ήταν σαν τους άλλους. Έμοιαζε με τους άλλους, ένιωθε σαν τους άλλους, σκεφτόταν και έπραττε σαν αυτούς, αλλά κάτι ήταν διαφορετικό. Ήταν ξεκάθαρο, από τον τρόπο που τους κοίταζε. Από τον τρόπο που με κοίταζε. Τρόμαξα στην αρχή. Και ο φόβος έμεινε εκεί για αρκετό καιρό, δεν έλεγε να φύγει. Μέχρι που, κάποια στιγμή, κατάλαβα τι έκανε αυτά τα μάτια να σπαρταρούν, λες και ήταν πλάσμα αυτόνομο και όχι μέρος ενός οργανισμού. Ο πόνος απ' τις πληγές. Ωω, ναι, πονούσε υπερβολικά πολύ, όλη την ώρα. Λες και σου έριχναν συνεχώς σουβλιές στο στήθος.
Εκείνη ήταν που μου έμαθε πως να γιατρεύω τέτοιου είδους πληγές. Μου έδειξε τον τρόπο, και ακόμη κι αν δεν υπήρξα καλή μαθήτρια, εκείνη είχε την υπομονή να μου δείξει και να μου ξαναδείξει απ' την αρχή. Κι έτσι, έμαθα και 'γω σιγά σιγά τι θα ήταν σωστότερο να κάνω. Δεν το χρειαζόμουν, έλεγα, τέτοιου είδους μάθημα. Όμως εκείνη επέμενε, και δεν θα ήταν ωραίο να της χαλάσω το χατίρι, τόσο πρόθυμη που ήταν. Για κάποιο λόγο φαινόταν σίγουρη ότι ήταν απίστευτο χρήσιμο να μάθω κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν κατάλαβα...
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει συνέχεια στο κείμενο, ή τουλάχιστον θα μπορούσε να υπάρξει. Συγχωρέστε με όμως, νομίζω ότι τα ράμματα έσπασαν, και τα ρούχα μου έχουν γεμίσει αίματα, όπως και το πάτωμα.
Πρέπει να πάω να πλυθώ. Και να ανασύρω νοητές πληροφορίες απ' το φανταστικό μέρος του μυαλού μου. Για να σταματήσω την αιμορραγία. Προσωρινά. Ξέρετε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου