Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Uncompleted

Τι κι αν κάναμε όνειρα άλλα γι' αυτόν τον κόσμο...
Τι κι αν ζούσαμε με την ελπίδα ότι στο αύριο κρύβεται η πιο μεγάλη επιθυμία μας...
Είναι μάλλον γραμμένο να καταλήγουμε σε να ζούμε την ζωή που ποτέ δεν θελήσαμε να 'χουμε.
Μπορούμε άραγε, να βρούμε έστω και λίγο ικανοποίηση σε αυτήν;
Και σιγά-σιγά, ξεχνάμε τι κάποτε ποθήσαμε και προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε ευτυχισμένοι με αυτά που έχουμε. Θάβουμε όσο πιο βαθιά μπορούμε το υποσυνείδητο μας, το οποίο ανώφελα προσπαθεί να μας κάνει να αρχίσουμε ξανά να αναζητούμε αυτό που θα μας κάνει χαρούμενους.
 





                            
Πηγαίνω εκεί που μπορώ να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά
μ'ανθρώπους που στο πρόσωπό μου συναντάνε την χαρά
  

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Him

5 μίλια πέρα από τον ξύλινο φράχτη
βρήκε τον εαυτό του πληγωμένο
άπλυτο και ταλαιπωρημένο
σε έναν παλιό μισοξεχασμένο αχυρώνα

και έμεινε να τον κοιτάζει
μέχρι που γύρισε και του ψιθύρισε το μυστικό του
το μυστικό που εδώ και αιώνες η ψυχή του αναζητούσε

και ανακουφισμένος πλέον, ελευθέρωσε τα όνειρα του
και ο άνεμος τα πήρε και τα ταξίδεψε μακρυά
ενώ το σώμα του, λες και ήταν φτιαγμένο από σκόνη
εξαφανίστηκε σιγά σιγά, και το μόνο που υπήρχε πια 
εκεί που κάποτε βρισκόταν
ήταν μια μικρή φωτεινή ανάμνηση

έσβησε και αυτή με τον καιρό
και οι άνθρωποι άρχισαν να τον ξεχνάνε

κι όμως, τα όνειρα του ακόμα περιπλανιούνται
και 'συ, αν είσαι προσεκτικός, μπορεί κάποια μέρα
να τα δεις να σου χαμογελάνε
και να σε προσκαλούν να τα καθοδηγήσεις
στον δικό σου κόσμο
σε αυτόν που αποκαλείς ''σπίτι''. 
 

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

It's my secret

Σου 'πα κάποτε, πως ήθελα να ξυπνήσω , κάποιο πρωινό, σε έναν άλλον κόσμο. Μακριά από όλους και όλα, με το μέλλον μπροστά μου να με προσκαλεί να το ανακαλύψω.
   Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Τόσα, ώστε να έχει μετατραπεί αυτό το όνειρο σε ανάγκη. Αλλά εσύ δεν το πίστεψες ούτε τότε; πόσο μάλλον τώρα. 
   Κι όμως, εγώ βρίσκομαι ακόμα εδώ, να περιμένω κάτι να αλλάξει, χωρίς να έχω ιδέα για το πως πρέπει να δράσω. Απλώς να ελπίζω.

Να ελπίζω, ότι αυτό το πρωινό δεν θα αργήσει να 'ρθει

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

What do you mean find love? (...)

...>> του είπε. << Είμαι τόσο χαρούμενη που ήρθαμε εδώ κάτω μαζί...>>
   Στον τόνο της φωνής της και στην έκφραση του προσώπου της υπήρχε κάτι που ο εκείνος το ήξερε καλά και του άρεσε περισσότερο απ' οτιδήποτε είχε γνωρίσει μέχρι τότε στη ζωή του: έδειχνε πως είχε στο νου της κάτι τολμηρό, αλλά δεν ήταν έτοιμη ακόμα να μιλήσει γι'αυτό.
    Εκείνος κούνησε απλώς το κεφάλι του για να δείξει πως είχε καταλάβει.


''Ήμουν τόσα χρόνια μισό-ερωτευμένος με τον ήσυχο θάνατο.''
 ...It's love that finds you, silly.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

You should see my scars...

Ο κόσμος δεν μου ανήκει. Ούτε εγώ ανήκω στον κόσμο. Όχι στον συγκεκριμένο. Το μόνο που θέλω, πραγματικά, είναι να βρω τρόπο να δραπετεύσω από τα σύνορα που η ύπαρξη τους είναι δεδομένη, και η απόδραση αδιανόητη.
     Κι όμως, ο νους μου θα ταξιδεύει για πάντα σε αυτήν την επιθυμία. Γιατί είναι το δικό μου όνειρο. Όπως κάποιοι κάνετε πλάνα και όνειρα για το πως θέλετε να εξελιχθεί η ζωή σας, τι θέλετε να κάνετε, με ποιον θέλετε να περάσετε την υπόλοιπη , με τι θα ασχοληθείτε, επαγγελματικά και μη.Έτσι και 'γω. Μόνο που δεν θέλω να κάνω όνειρα για το μέλλον, αλλά για το παρόν. 

   Δεν φοβάμαι πλέον τις αλλαγές. Αν πω ότι ποτέ δεν τις φοβήθηκα, θα είναι ψέμα. Αλλά όχι πια. Οι αλλαγές είναι αυτό που αποζητάω. Και τις βλέπω στο άμεσο μέλλον, να μου διαφοροποιούν την μέχρι τώρα αναμενόμενη συνέχεια της ζωή μου. Γιατί, ελάτε τώρα, όλοι , λίγο πολύ, δεν πιστεύουμε στ' αλήθεια ότι κάτι θα αλλάξει ριζικά στην ζωή μας, και ούτε λέμε να χωνέψουμε το πόσο ασταθής είναι.
    
           Έτσι λοιπόν,κάπου εδώ τελειώνουν τα βάσανά μου.
 Και αρχίζουν καινούργια. Μαζί τους, βέβαια, κουβαλάνε ποσότητες περιπέτειας. Και στον κόσμο μου, η λέξη περιπέτεια αυτόματα συνεπάγεται με το συναίσθημα της ικανοποίησης και της ευτυχίας. 

Λυπάμαι που δεν καταφέρατε να με ερμηνεύσετε. Λυπάμαι που δεν προσπαθήσατε να με βοηθήσετε. Λυπάμαι που δεν θελήσατε να με νιώσετε. Λυπάμαι που δεν με αγαπήσατε.
Να 'μαι όμως, που τα κατάφερα μόνη. Ολομόναχη.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Dreaming

Πάντα πίστευα σε αρκετά '' εξωπραγματικά '' πράγματα. Ελπίζω να ξέρετε τι εννοώ; μαγεία, μαγικά πλάσματα κτλ. Αλλά ποτέ δεν νόμιζα ότι υπάρχει αυτό που αποφασίσαμε πριν καιρό να ονομάζουμε μοίρα . Ούτε και καμία από τις μεταλλαγμένες εκδοχές της, που ουσιαστικά πίσω από την διαφορετική ονομασία κρύβεται η ίδια η έννοια της μοίρας.
    Όμως, τώρα τελευταία, έχω να αρχίσει να τέθω ερωτήματα, που δεν είναι διόλου ρητορικά. Δεν χρειάζεται να βρίσκομαι στον απώτερο εαυτό μου, σε κατάσταση έκστασης, ή ότι άλλο. Ούτως ή άλλως, μόλις εμφανιστεί στο μυαλό μου μια πιθανή απάντηση, είναι λες και το σώμα μου είναι πλέον άχρηστο; δεν έχει να προστατέψει ή να στηρίξει τίποτα. Το πνεύμα μου κυριαρχεί.
   Όπως και να 'χει, θέλω να καταλήξω σε κάτι άλλο, όχι τόσο σχετικό με τα προηγούμενα. Θέλω να μιλήσω για τα όνειρα. 'Ντάξει, πριν σχηματίσετε κάποια άσχημη άποψη για 'μένα, δεν πιστεύω στις προφητείες. Το ξεκαθαρίζω αυτό. 
  Αυτό που μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον, αυτό τον καιρό, στα όνειρα, είναι η λύτρωση που σου προσφέρουν. Εμένα, εννοώ. Σποραδικά, μέσα στην μέρα, ταξιδεύω με το μυαλό μου σε δημιουργήματα της σκέψης, αποκομμένα από τον κόσμο που έχω μέχρι τώρα γνωρίσει. Και τότε, μερικές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί μια μισοξεχασμένη σκηνή από κάποιο, εξίσου ξεχασμένο, όνειρο.
  Από την στιγμή που αποφασίζω να ξεκινήσω την προσπάθεια για να κοιμηθώ, εύχομαι να δω ένα απίθανο όνειρο. Τόσο απίθανο, έτσι ώστε να αναπληρώσει όλες τις άσχημες στιγμές της μέρας, ή και γενικά, εκείνης της περιόδου. Και ίσως τελικά αυτός να είναι ο σκοπός των ονείρων. Ενώ εμείς ξεκουράζουμε το νου μας από όλα τα προβλήματα που το περιτριγυρίζουν, εκείνο μας φέρνει σε μια απόκοσμη κατάσταση, και μας γεμίζει με συναισθήματα, που ίσως να έχουμε αναζητήσει προηγουμένως.
   Με τρομάζει, ορισμένες φορές, η ρεαλιστικότητα των ονείρων. Η βάση τους, η δομή τους. Η γραμμή που τα διαχωρίζει από την πραγματικότητα είναι τόσο λεπτή, που κάποιες φορές δεν γίνεται διακριτή, και εσύ παρασέρνεσαι στον μαγικό κόσμο του σουρεαλισμού που κουβαλάνε.
   Τα όνειρα σκαλίζουν τις πιο απόκρυφες γωνίες του μυαλού σου, και ξεθάβουν επιθυμίες και αναμνήσεις. Αγαπάω τα όνειρα και, παρόλο όλους αυτούς τους εφιάλτες που με έχουν κάνει να ξαγρυπνώ κάποια ατελείωτα βράδια, ευγνωμονώ για την ύπαρξή τους.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Αρχές Νοεμβρίου.


Λοιπόν, κι άλλη ανάρτηση για σήμερα. Τι να κάνω, έχω έμπνευση( πανάθεμα με).
  
Από 'δω και πέρα, κάθε τόσο, θα γράφω 10 πράγματα που μ' αρέσουν και 10 που δεν μου αρέσουν μέσα στον μήνα.


Ορίστε λοιπόν:
10 πράγματα που ΔΕΝ μου αρέσουν:
  1. Που μια φίλη μου κάνει δίαιτα και δεν μπορούμε να χλαπακιάσουμε μαζί
  2. Που κάνει κρύο
  3. Που τα Σαββατοκύριακα ξυπνάω πολύ νωρίς και που γενικότερα όλο νυστάζω
  4. Που πέφτουν όλα τα διαγωνίσματα μαζί 
  5. Το Ηράκλειο - ειδικά το κέντρο -
  6. Η κατάσταση στην Ελλάδα (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες)
  7. Αρκετοί άνθρωποι
  8. Που έχω δει γύρω στις 3 γάτες σκοτωμένες 
  9. Που πολλοί με ρωτάνε συνέχεια για τις τρύπες μου ( πιρσινγκ) και είναι λες και είναι αυτές και εγώ, και όχι εγώ και αυτές. Δεν το κάνω για να τραβήξω την προσοχή, απλά μ' αρέσουν.
  10. Που δεν έχω πάει τελευταία στην εξοχή

10 πράγματα που μου ΑΡΕΣΟΥΝ:
  1. Η υπέροχη τριλογία που διαβάζω ( Η Τριλογία του Κόσμου)
  2. Τα Starbucks ( τα είχε σε χαμηλή εκτίμηση, αλλά είναι πολύ φιλικό περιβάλλον και μου θυμίζουν εξωτερικό)
  3. Τα πανχοντρα φουτερ<3
  4. Που ξανάρχισα χορό
  5. Η φθινοπωρινή ατμόσφαιρα
  6. Που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα
  7. Που άρχισα να τραβάω φωτογραφίες
  8. Που η διάθεση μου όλο και καλυτερεύει
  9. Που ανακάλυψα κάτι πολύ βοηθητικό για 'μενα, ενάντια στην μοναξιά
  10. Που φτιάχνω το δωμάτιό μου
  + 1. Που κάνω όνειρα για το μέλλον, παρ' όλες τις αντιξοότητες


Κι άλλα μ' αρέσουν και δεν μ' αρέσουν, αλλά αυτά είναι τα κυρίως.
~ελπίζω να σε δελέασα με αυτην την φωτογραφία
Αυτάάά... Καληνύχτα τσαπερδονόπουλα.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Σκιές και Σκόνη

Κι όμως, συνεχίζεις να φοβάσαι ένα κομμάτι αναμνήσεων του εαυτού μου.
Ποιανού; Εμένα.
Εμένα, που αφέθηκα και δώθηκα ολοκληρωτικά στην δεώδης γοητεία των άστρων.
Εμένα, που βιάστηκα να πιαστώ από τους στίχους κάποιου ξεχασμένου τραγουδιού.
Εμένα, που δεν κατάφερα να αποφύγω το κύλυσμα μερικών δακρύων στα βαμμένα με πάθος μαγουλά μου, καθώς αναπολούσα τις όμορφες ξέγνιαστές μου στιγμές.

Πες μου, κάποια μέρα, τι με κάνει και δείχνω τόσο αλλοπρόσαλλη στα μάτια σου, τόσο απλησίαστη και απόμακρη.
Βαδίζουμε στην ίδια κατεύθηνση, απλώς απο διαφορετικούς δρόμους.
Μπορεί εσύ να κατάφερες να ακολουθήσεις τον ασφαλτομένο, ευκολοπερπάτητο κεντρικό δρόμο του κόσμου. Δυστυχώς - για 'μένα-, εγώ αναγκάστηκα να ακολουθήσω ένα απόκρυμνο μονοπάτι, πέρα από τα όρια που φτάνει η φαντασία σου, και αυτό με κρατάει, ακόμα και τώρα, πολύ πίσω από ότι έισαι 'συ.
Ένας άδικος αγώνας είναι.



Όμως γιατί εγώ νιώθω χρόνια μπροστά σου;


Όταν αποδεχτείς την αφελή υπαρξή μου, 
να θυμηθείς ότι πάντα προσητή ήμουν.

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

''Η μέρα έφερε την θέση της στην νύχτα
Κι όμως, γιατί ο φόβος μου μεγαλώνει;
Δεσμίδες φωτός, παγιδευμένες ανάμεσα στα πυκνά γκριζωπά σύννεφα
Ανήμπορες να βοηθήσουν τον εαυτό τους
Μου θυμίζουν τα μικρά σκαθάρια, που προσπαθούν να σωθούν στην επιφάνεια ενός ρυακιού, αν και καταβάθως αναγνωρίζουν τον ερχομό του τέλους
Με κάνουν να αναπολώ
Σκοινιά να πέφτουν από τον έναστρο ουρανό, μιας καλοκαιρινής νύχτας
Κι εγώ περπατώντας στις μύτες, να μην μπορώ να τα φτάσω,
 
και η μιζέρια της γης να με τραβάει στα έγκατα της.''

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011


Γιατί στο μυαλό μας
όλα φαντάζουν μεγαλύτερα 
απ' ότι πραγματικά είναι;

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Day passed away

Τι όμορφη μέρα...
Απόλυτη αντιπροσώπευση του ερχομού του φθινοπώρου...
Άντε γιατί πολύ λιαστήκαμε!

Τέτοιες μέρες είναι από τις πιο αγαπημένες μου. Την ώρα που ξυπνάω,  τα πάντα είναι πολύ πιο σκοτεινά από συνήθως; μαντεύω πως είναι πολύ νωρίς. Κι όμως, η ώρα είναι μόνο 7 πάρα.
  Ακούω τον έντονο ήχο των σταγόνων της βροχής, καθώς έρχονται σε σύγκρουση με τη γη, και τελικά καταλήγουν να σχηματίζουν μικρές λιμνούλες, όσο τρώω. Κρυώνω να ξεντυθώ, αλλά τελικά τα καταφέρνω. Προσπαθώ να αποφασίσω τι παπούτσια  να βάλω για να μην καταλήξω με βρεγμένες κάλτσες, πόδια, ένα κρυολόγημα και ούτω καθ' εξής. Και κάπως έτσι φτάνω στο σχολείο..
  Τέτοιες μέρες προτιμώ να τις περνάω σκεφτόμενη, ονειροπολώντας και αναπολώντας, παρά κουβεντιάζοντας. Έτσι πολλοί θα νομίσουν πως έχω ακεφιές, ενώ κάτι τέτοιο είναι λάθος συμπέρασμα.
  
    Θέλω όλη την μέρα να την περάσω στο σπίτι. Λίγο ανέφικτο, αλλά αξιοποιώ καλά τον όσο χρόνο έχω. Τίποτα το ιδιαίτερο, διαβάζω ένα σπουδαίο βιβλίο, χαζεύω έξω από την μπαλκονόπορτα, παίζω στο μπαλκόνι με την βροχή, χαϊδεύω την χοντρόμπαλα που θέλει να αποκαλείται ''γάτα'', ακούω μουσική.Κι όμως, είναι αρκετό για να γεμίσει η ψυχή με γαλήνη και χαρά.

  Κοιτάω την αντανάκλαση του κόσμου στις λακκούβες που έχουν γεμίσει νερό, και καθοδηγούμε από 'κει, ενώ περπατάω. Κάθε τρεις και λίγο, κοιτάω διάφορες επίπεδες επιφάνειες για να δω αν ψιχαλίζει. Βλέπω το φως της αστραπής και αναμένω τον κρότο.
   Μα αυτό που κάνει αυτήν, και άλλες παρόμοιες μέρες ξεχωριστές, είναι η μυρωδιά στον αέρα; αυτή του μουσκεμένου ξύλου. Η παγωνιά που μπαίνει στα ρουθούνια σου καθώς αναπνέεις. Και πάνω απ' όλα, η  γλυκιά μελαγχολία στην όλη ατμόσφαιρα. Η νοσταλγία που εμπνέει αυτή η μέρα.


  Καλά θα κάνουμε να τις χορτάσουμε τώρα, γιατί σε λίγο θα γίνουν ή πιο βαριές, ή πιο ήπιες, και η απίστευτα σωστή αναλογία που υπάρχει στις λεπτομέρειες που τις κάνουν μοναδικές, θα χαθεί, μαζί και η δικιά μας ευτυχία...


υ.γ. πανσέληνος σήμερα 
η γάτα μου έχει σεληνιαστεί-,-
I'm still afraid to be alone, I wish that full moon would follow me home
  

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Direct(ion)

Είμαστε γεννημένοι σε ένα κόσμο βασισμένο σε δρομολόγια τρένων. Περιμένουμε το σωστό τρένο, μα εκείνο δεν έρχεται ποτέ στην ώρα του.Έτσι πολλές φορές συμβιβαζόμαστε με ένα που έρχεται πιο σύντομα, αλλά δεν μας βγάζει ακριβώς στον προορισμό που θέλουμε να φτάσουμε. Καταλήγουμε λοιπόν αποπρονασατολισμένοι, με μια άσχημη διαδρομή πίσω μας.

Βέβαια, αυτό δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Και αυτό, γιατί κάθε άνθρωπος ζει στον αποκλειστικά δικό του κόσμο. Εκείνος τον έχει χτίσει, από την στιγμή που έχει γεννηθεί εως τώρα, μέσα από ερεθίσματα, ιδεολογίες, απόψεις και γεγονότα. Αλλά δεν το συνειδητοποιούμε, ή τουλάχιστον δεν το παίρνουμε ως αληθινή θεωρία, βασισμένη στην λογική. Και αυτό γιατί δεν θέλουμε να αποδεχτούμε ότι είμαστε ουσιαστικά εντελώς μόνοι μας. Ο κόσμος μας, έχει ως μόνους κατοίκους εμάς. Οπότε δεν μπορεί κανείς να μας προσφέρει στ'αλήθεια βοήθεια. 

Αυτό που μας απομένει να κάνουμε, είναι να σταματήσουμε να τρέφουμε τα εγώ μας, και να κοιτάξουμε να μάθουμε να επιβιώσουμε, για όσο περισσότερο μπορέσουμε, ή για όσο τέλος πάντων είναι γραφτό...


Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Rainy days


Ψάχνω υποκατάστατό σου, αλλά δεν είναι ποτέ το ίδιο.
Αυτές οι βροχερές μέρες, με την μυρωδιά του νωπού χώματος στον αέρα,
μου θυμίζουν εκείνες τις παλιές χειμωνιάτικες μέρες.



Σ'αγαπάω.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

...Till we meet again

Το ξέρω, δεν θα σε ξαναδώ ποτέ. Γιατί κάποια μέρα θα φύγεις.  Και δεν θα έχω κάνει τίποτα εως τότε. Θα δειλιάσω. Δεν θα βρω το κουράγιο, δεν θα μου δοθεί η αφορμή.Και δεν είμαι από τα άτομα που πρόκειται να πράξουν χωρίς προοπτικές, σε τέτοια θέματα. 


Όσο και να θέλω να με πάρεις μαζί σου, εσύ δεν θα μπορέσεις. Θα είσαι αλλού. Κάθε φορά που νιώθω την τόσο έντονη επιθυμία να βρεθώ κοντά σου, ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου δεν μ' αφήνει να έρθω. Μακάρι να ήξερα με σιγουριά ότι και 'συ ήθελες να 'μαι 'κει συνέχεια. Μακάρι να ήξερα πως θα τα άφηνες όλα για αυτό τον σκοπό. Και μακάρι όλα αυτά να πραγματοποιόντουσαν. Όμως, όχι.


Παρόλ 'αυτά, δεν πειράζει. Δεν πειράζει καθόλου, δηλαδή. Γιατί ακόμη κι αν όλα αυτά παραμείνουν στο μυαλό μου μέχρι το τέλος, ακόμη κι αν εσύ φύγεις, ακόμη κι αν όλα αλλάξουν... 


Ακόμη κι αν έρθουν έτσι τα πράγματα, το ''για πάντα'' και το ''ποτέ'' υπόσχονται πολλά μόλις ειπωθούν,που τελικά δεν ισχύουν τις περισσότερες φορές. Κι έτσι ξέρω, πως κι όταν φύγεις για πάντα, δεν σημαίνει πως δεν θα σε ξαναδώ ποτέ.


Goodbuy forever...
...Till we meet again... :)

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Never-ending travel

Η ζωή μας η ίδια είναι ένα μεγάλο ταξίδι. Ξεκινάμε από το τίποτα, και φτάνουμε πάλι σε αυτό. Αλλά αυτό με έχει μεσολαβήσει, είναι κάτι τόσο ανεκτίμητο που κανένας δεν θέλησε ποτέ να το αντικαταστήσει με κάτι άλλο. Και όσοι πόθησαν τον θάνατο, πιστεύω ποτέ δεν μετάνιωσαν πραγματικά που τους δόθηκε αυτή η ευκαιρία να πάρουν την γεύση της ζωής.
   Μερικοί άνθρωποι την αντιμετωπίζουν ως κάτι δεδομένο βέβαια, δεν σκέφτονται ότι μπορεί σήμερα κιόλας να την χάσουν. Κι έτσι την χαραμίζουν, όλο παραπονιούνται, γκρινιάζουν, μελαγχολούν και καταθλίβονται χωρίς ουσιώδη λόγο, απλά το αφήνουν να τους πάρει από κάτω.
   Τι κι αν δεν έχουμε αποκτήσει ακόμα αυτό που έχουμε βρει, τι κι αν δεν έχουμε βρει ακόμα αυτό που αναζητάμε, τι κι αν δεν έχουμε αναζητήσει ακόμη κάτι... Αυτό υπάρχει, ή τουλάχιστον θα υπάρξει. Θα περάσουν από την ζωή μας τόσοι άνθρωποι με διαφορετικές προσωπικότητες, άλλοι απλοί, άλλοι πολύπλοκοι, μερικοί αισιόδοξοι, μερικοί μίζεροι, μερικοί μαλάκες, μερικοί γαμάτοι τύποι, κτλ. Το θέμα είναι ότι για να καταφέρουμε να προσελκύσουμε αυτούς που θέλουμε, πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε την όποια κατάσταση του εαυτού μας, και αν δεν μπορέσουμε να την διαμορφώσουμε κοντά στο ιδανικό μας, να την αποδεχτούμε.

 
   Πρέπει -κι όταν λέω πρέπει, δεν εννοώ υποχρεωτικά- να μάθουμε να αγωνιζόμαστε για ότι θέλουμε και να εστιάζουμε στα πράγματα που στ' αλήθεια έχουν αξία. Να μην τα βάζουμε κάτω.
   Λάθη όλοι κάνουμε, όλοι παρεξηγούμε γεγονότα και όλοι πράττουμε διαφορετικά από ότι θα θέλαμε.Όμως είναι και αυτό ένα  κομμάτι της ζωής.
   Αν δεν αυτοαποκαλείστε ταξιδιώτες, καιρός να αρχίσετε να το κάνετε. Είμαστε όλοι ταξιδιώτες, περνάμε κάθε μέρα από τόσα μέρη, αντιμετωπίζουμε τόσες καταστάσεις, παρακολουθούμε τόσα γεγονότα, ακούμε τόσες πληροφορίες. Ο κόσμος μας ανήκει, και εμείς ανήκουμε στον κόσμο. Αυτή την σχέση αν συνειδητοποιούσαν οι περισσότεροι, θα τα έβλεπαν όλα με άλλο μάτι.


Καλό προσανατολισμό!

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Happiness


Μερικές φορές  χαρά που νιώθω είναι σαν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Τόσο καιρό έχω να την νιώσω να γεμίζει την ψυχή μου, όπως το αίμα που κυλάει στο κορμί μου, που θέλω να συλλέξω την στιγμή και τα αισθήματα μου σε ένα μπουκάλι, να τα 'χω να μου υπενθυμίζουν ότι τέτοιες ώρες θα ξαναυπάρξουν πολλές! Να, σαν τώρα, που επιτέλους κατάφερα να διώξω αυτές τις αναθεματισμένες εμμονές απ' το κεφάλι μου, έστω για λίγο. Και δεν θέλω να μείνει ανεκμετάλλευτη, οπότε πάω να την χρησιμοποιήσω δημιουργικά! 


~Μία άσκοπη ανάρτηση για 'σας, πηγή ζωής για ΄μένα ;)

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

I love me everytime

Δεν είναι εντυπωσιακό το πόσο πολύ συνδέεται η αγάπη που τρέφουμε για τον εαυτό μας με αυτήν που τρέφουν οι άλλοι για μας; Κάθε πράξη που κάνουμε και αποδεικνύεται ωφέλιμη για μας - όχι με την έννοια του εγωισμού, αλλά την συναισθηματική ολοκλήρωση- μας ανεβάζει έστω και λίγο την αυτοεκτίμηση, έστω και προσωρινά. Και μετά, όλως τυχαίως(;), νιώθουμε μια αλληλεγγύη από τους γύρω μας, μία συμπόνια και συμπαράσταση. Και στην καλύτερη περίπτωση, αγάπη. Αγάπη να εισβάλλει στην ψυχή μας και να την κάνει να ξεχειλίζει από γαλήνη και συγκίνηση. Κι όμως, δεν είναι καθόλου συμπτωματικό αυτό. Όλα ξεκινούν από την αγάπη στον εαυτό μας, και τελειώνουν ακριβώς εκεί πάλι. 
    Έμαθα έτσι και 'γω, σιγά σιγά - ή μάλλον είμαι ακόμα στην φάση της εκμάθησης, για αυτό να είστε επιεικείς!- , να βλέπω την ομορφιά που διαθέτω. Δεν μιλάω για συγκεκριμένη ομορφιά, πνεύματος ή σώματος, αλλά την ολική ομορφιά που βλέπουν και οι άλλοι σε 'μένα σε τελική φάση. Αν και εσείς μπορεί να μην την βλέπετε; ούτε καν να την διακρίνετε! Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία βέβαια, γιατί ορισμένοι την παραδέχονται μάλιστα, και το χαίρομαι πραγματικά! Ακόμα και ένα άσχημο περιτύλιγμα παραβλέπεται, ή μπορεί ακόμη κάποιος να αναιρέσει την ασχήμια του, όταν ανακαλύψει το εσωτερικό περιεχόμενό του. Και τότε και αυτό αποκτά μία κάποια γοητεία, έως και τεράστια! Αγάπη, αγάπη και πάλι αγάπη, κατά την γνώμη μου, είναι το μυστικό της ευτυχίας!

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Love(?) will tear us apart


 Είναι τελικά σωστό να νιώθουμε τόσο έντονα συναισθήματα για κάποιον; Να στηρίζουμε την διάθεσή μας πάνω στην αντιμετώπιση του σε εμάς; Αν ναι, τότε γιατί με μια τόσο δα ένδειξη αδιαφορίας ή αδιαθεσίας του καταστρέφεται η αυτοπεποίθηση μας και τα πιστεύω που χτίσαμε μέσα από αυτήν; Είναι υγιές αυτό; Ίσως ναι, αν στηρίζονται οι ελπίδες μας σε λογικές βάσεις, και τα συναισθήματα είναι εφικτό να είναι αμοιβαία και να εκδηλώνονται ελεύθερα... Εγώ όμως γιατί συνέχεια αναζητώ το ανέφικτο;

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Humen and the Time.

Ταξιδιώτες του χρόνου. Αυτό έχουμε απογίνει όλοι. Ζούμε με την όμορφη ανάμνηση παλιότερων όμορφων και ξέχνιαστων μερών, προσπαθούμε να γεμίσουμε τον χρόνο μας στο παρόν που βιώνουμε, για να μην μείνουμε μόνοι, εμείς, ο εαυτός μας και οι σκέψεις μας. Και τέλος, ελπίζουμε, ω, πόσα ελπίζουμε για το μέλλον. Ελπίδες που δυστυχώς πολλές φορές παραμένουν ανεκπλήρωτες...

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Helpless

Και τι δεν θα δίναμε, και ΄συ και ΄γω, για να απαλλαγούμε από αυτές τις σκέψεις που μας περιτριγυρίζουν διαρκώς, καθ΄΄ολη την διάρκεια της μέρας, και η μόνη λύση που βρίσκουμε για να τις σταματήσουμε είναι να πέφτουμε σε έναν ληθαργικό, αναστατωμένο ύπνο. 

Βρες μου μια άλλη πρόταση, βρες μου το κατάλληλο άτομο, και εγώ στο ορκίζομαι, δεν θα θέλω να ξανακλείσω τα μάτια μου ποτέ. Βρες μου το άτομο που αναζητώ. Ή καθοδήγησε το σε εμένα. 








Είμαι ανήμπορη.

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Fill the _ _ _

Αυτό το κενό που κόβει στην μέση την υλοποίηση της ολοκληρωτικής ευτυχίας;
αυτό το κενό προέρχεται από την έλλειψη ενός ατόμου που παρόλο τις απίστευτες δυνατότητες του να αποκτήσει και να αγαπήσει άτομα πολύ ανωτέρου κλάσης, ενός ατόμου που παρόλο την μπόλικη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση που έχει αποκτήσει, ενός ατόμου εμπλουτισμένου με την σωστή αναλογία ευγένειας, σεβασμού, δημιουργικότητας και διαφόρων άλλων χαρακτηριστικών, διαλέγει να εστιάσει όλη του την προσοχή και το ενδιαφέρον του πάνω σου. Αφήνεται να του δείξεις τι αξίζεις, γνωρίζοντας το ρίσκο. Επιλέγει να κάνει το ταξίδι μαζί σου, να σε νιώσει, να πονέσει μαζί σου, να χαρεί κοντά σου, και να δακρύσει πλάι σου. 

*Gap

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Αγάπησε

Σταμάτα την δήθεν αυτοκριτική, καιρός να δείξεις λίγο αγάπη προς τον εαυτό σου.
Σταμάτα την γκρίνια για τα ελαττώματα σου, καιρός να δείξεις λίγο αγάπη προς τον εαυτό σου.
Σταμάτα να πληγώνεις σώμα και ψυχή, καιρός να δείξεις λίγο αγάπη προς τον εαυτό σου.
Dancing with myself
Καιρός να δείξεις λίγο αγάπη προς τον γύρω κόσμο σου, ξεκινώντας να αγαπάς τον εαυτό σου.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Θα ανατέλλω

Απ'τις στάχτες μου θα αναγιεννέμαι, σα το μυθικό πουλί.
Θα μαζεύω τα κομμάτια μου, και θα ψάχνω τρόπο να τα βάλω ξανά στη σωστή τους, αρχική, θέση.
Κι όταν εσύ νομίζεις πως θα με έχεις αποτελειώσει, θα ανατέλλω.


Πότε, όμως;
Πότε;

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Πίανω τον εαυτό μου να κάνει ενοχικές σκέψεις... Με βρίσκω συνέχεια σε μία παράξενη κατάσταση, επιβαρυντική για τον εαυτό μου. Τύψεις, τύψεις. ´Αγχος, αβεβαιώτητα. Αυτοκαταστροφικά πλάνα για το μέλλον, με αφορμή την βελτίωση των συναισθημάτων μου. Τέλος, θα μπει ένα τέλος. Θα βάλω ένα τέλος, εγώ.