Ποιανού; Εμένα.
Εμένα, που αφέθηκα και δώθηκα ολοκληρωτικά στην δεώδης γοητεία των άστρων.
Εμένα, που βιάστηκα να πιαστώ από τους στίχους κάποιου ξεχασμένου τραγουδιού.
Εμένα, που δεν κατάφερα να αποφύγω το κύλυσμα μερικών δακρύων στα βαμμένα με πάθος μαγουλά μου, καθώς αναπολούσα τις όμορφες ξέγνιαστές μου στιγμές.
Πες μου, κάποια μέρα, τι με κάνει και δείχνω τόσο αλλοπρόσαλλη στα μάτια σου, τόσο απλησίαστη και απόμακρη.
Βαδίζουμε στην ίδια κατεύθηνση, απλώς απο διαφορετικούς δρόμους.
Μπορεί εσύ να κατάφερες να ακολουθήσεις τον ασφαλτομένο, ευκολοπερπάτητο κεντρικό δρόμο του κόσμου. Δυστυχώς - για 'μένα-, εγώ αναγκάστηκα να ακολουθήσω ένα απόκρυμνο μονοπάτι, πέρα από τα όρια που φτάνει η φαντασία σου, και αυτό με κρατάει, ακόμα και τώρα, πολύ πίσω από ότι έισαι 'συ.
Ένας άδικος αγώνας είναι.
Όμως γιατί εγώ νιώθω χρόνια μπροστά σου;
Όταν αποδεχτείς την αφελή υπαρξή μου,
να θυμηθείς ότι πάντα προσητή ήμουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου