Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

What do you mean find love? (...)

...>> του είπε. << Είμαι τόσο χαρούμενη που ήρθαμε εδώ κάτω μαζί...>>
   Στον τόνο της φωνής της και στην έκφραση του προσώπου της υπήρχε κάτι που ο εκείνος το ήξερε καλά και του άρεσε περισσότερο απ' οτιδήποτε είχε γνωρίσει μέχρι τότε στη ζωή του: έδειχνε πως είχε στο νου της κάτι τολμηρό, αλλά δεν ήταν έτοιμη ακόμα να μιλήσει γι'αυτό.
    Εκείνος κούνησε απλώς το κεφάλι του για να δείξει πως είχε καταλάβει.


''Ήμουν τόσα χρόνια μισό-ερωτευμένος με τον ήσυχο θάνατο.''
 ...It's love that finds you, silly.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

You should see my scars...

Ο κόσμος δεν μου ανήκει. Ούτε εγώ ανήκω στον κόσμο. Όχι στον συγκεκριμένο. Το μόνο που θέλω, πραγματικά, είναι να βρω τρόπο να δραπετεύσω από τα σύνορα που η ύπαρξη τους είναι δεδομένη, και η απόδραση αδιανόητη.
     Κι όμως, ο νους μου θα ταξιδεύει για πάντα σε αυτήν την επιθυμία. Γιατί είναι το δικό μου όνειρο. Όπως κάποιοι κάνετε πλάνα και όνειρα για το πως θέλετε να εξελιχθεί η ζωή σας, τι θέλετε να κάνετε, με ποιον θέλετε να περάσετε την υπόλοιπη , με τι θα ασχοληθείτε, επαγγελματικά και μη.Έτσι και 'γω. Μόνο που δεν θέλω να κάνω όνειρα για το μέλλον, αλλά για το παρόν. 

   Δεν φοβάμαι πλέον τις αλλαγές. Αν πω ότι ποτέ δεν τις φοβήθηκα, θα είναι ψέμα. Αλλά όχι πια. Οι αλλαγές είναι αυτό που αποζητάω. Και τις βλέπω στο άμεσο μέλλον, να μου διαφοροποιούν την μέχρι τώρα αναμενόμενη συνέχεια της ζωή μου. Γιατί, ελάτε τώρα, όλοι , λίγο πολύ, δεν πιστεύουμε στ' αλήθεια ότι κάτι θα αλλάξει ριζικά στην ζωή μας, και ούτε λέμε να χωνέψουμε το πόσο ασταθής είναι.
    
           Έτσι λοιπόν,κάπου εδώ τελειώνουν τα βάσανά μου.
 Και αρχίζουν καινούργια. Μαζί τους, βέβαια, κουβαλάνε ποσότητες περιπέτειας. Και στον κόσμο μου, η λέξη περιπέτεια αυτόματα συνεπάγεται με το συναίσθημα της ικανοποίησης και της ευτυχίας. 

Λυπάμαι που δεν καταφέρατε να με ερμηνεύσετε. Λυπάμαι που δεν προσπαθήσατε να με βοηθήσετε. Λυπάμαι που δεν θελήσατε να με νιώσετε. Λυπάμαι που δεν με αγαπήσατε.
Να 'μαι όμως, που τα κατάφερα μόνη. Ολομόναχη.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Dreaming

Πάντα πίστευα σε αρκετά '' εξωπραγματικά '' πράγματα. Ελπίζω να ξέρετε τι εννοώ; μαγεία, μαγικά πλάσματα κτλ. Αλλά ποτέ δεν νόμιζα ότι υπάρχει αυτό που αποφασίσαμε πριν καιρό να ονομάζουμε μοίρα . Ούτε και καμία από τις μεταλλαγμένες εκδοχές της, που ουσιαστικά πίσω από την διαφορετική ονομασία κρύβεται η ίδια η έννοια της μοίρας.
    Όμως, τώρα τελευταία, έχω να αρχίσει να τέθω ερωτήματα, που δεν είναι διόλου ρητορικά. Δεν χρειάζεται να βρίσκομαι στον απώτερο εαυτό μου, σε κατάσταση έκστασης, ή ότι άλλο. Ούτως ή άλλως, μόλις εμφανιστεί στο μυαλό μου μια πιθανή απάντηση, είναι λες και το σώμα μου είναι πλέον άχρηστο; δεν έχει να προστατέψει ή να στηρίξει τίποτα. Το πνεύμα μου κυριαρχεί.
   Όπως και να 'χει, θέλω να καταλήξω σε κάτι άλλο, όχι τόσο σχετικό με τα προηγούμενα. Θέλω να μιλήσω για τα όνειρα. 'Ντάξει, πριν σχηματίσετε κάποια άσχημη άποψη για 'μένα, δεν πιστεύω στις προφητείες. Το ξεκαθαρίζω αυτό. 
  Αυτό που μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον, αυτό τον καιρό, στα όνειρα, είναι η λύτρωση που σου προσφέρουν. Εμένα, εννοώ. Σποραδικά, μέσα στην μέρα, ταξιδεύω με το μυαλό μου σε δημιουργήματα της σκέψης, αποκομμένα από τον κόσμο που έχω μέχρι τώρα γνωρίσει. Και τότε, μερικές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί μια μισοξεχασμένη σκηνή από κάποιο, εξίσου ξεχασμένο, όνειρο.
  Από την στιγμή που αποφασίζω να ξεκινήσω την προσπάθεια για να κοιμηθώ, εύχομαι να δω ένα απίθανο όνειρο. Τόσο απίθανο, έτσι ώστε να αναπληρώσει όλες τις άσχημες στιγμές της μέρας, ή και γενικά, εκείνης της περιόδου. Και ίσως τελικά αυτός να είναι ο σκοπός των ονείρων. Ενώ εμείς ξεκουράζουμε το νου μας από όλα τα προβλήματα που το περιτριγυρίζουν, εκείνο μας φέρνει σε μια απόκοσμη κατάσταση, και μας γεμίζει με συναισθήματα, που ίσως να έχουμε αναζητήσει προηγουμένως.
   Με τρομάζει, ορισμένες φορές, η ρεαλιστικότητα των ονείρων. Η βάση τους, η δομή τους. Η γραμμή που τα διαχωρίζει από την πραγματικότητα είναι τόσο λεπτή, που κάποιες φορές δεν γίνεται διακριτή, και εσύ παρασέρνεσαι στον μαγικό κόσμο του σουρεαλισμού που κουβαλάνε.
   Τα όνειρα σκαλίζουν τις πιο απόκρυφες γωνίες του μυαλού σου, και ξεθάβουν επιθυμίες και αναμνήσεις. Αγαπάω τα όνειρα και, παρόλο όλους αυτούς τους εφιάλτες που με έχουν κάνει να ξαγρυπνώ κάποια ατελείωτα βράδια, ευγνωμονώ για την ύπαρξή τους.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Αρχές Νοεμβρίου.


Λοιπόν, κι άλλη ανάρτηση για σήμερα. Τι να κάνω, έχω έμπνευση( πανάθεμα με).
  
Από 'δω και πέρα, κάθε τόσο, θα γράφω 10 πράγματα που μ' αρέσουν και 10 που δεν μου αρέσουν μέσα στον μήνα.


Ορίστε λοιπόν:
10 πράγματα που ΔΕΝ μου αρέσουν:
  1. Που μια φίλη μου κάνει δίαιτα και δεν μπορούμε να χλαπακιάσουμε μαζί
  2. Που κάνει κρύο
  3. Που τα Σαββατοκύριακα ξυπνάω πολύ νωρίς και που γενικότερα όλο νυστάζω
  4. Που πέφτουν όλα τα διαγωνίσματα μαζί 
  5. Το Ηράκλειο - ειδικά το κέντρο -
  6. Η κατάσταση στην Ελλάδα (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες)
  7. Αρκετοί άνθρωποι
  8. Που έχω δει γύρω στις 3 γάτες σκοτωμένες 
  9. Που πολλοί με ρωτάνε συνέχεια για τις τρύπες μου ( πιρσινγκ) και είναι λες και είναι αυτές και εγώ, και όχι εγώ και αυτές. Δεν το κάνω για να τραβήξω την προσοχή, απλά μ' αρέσουν.
  10. Που δεν έχω πάει τελευταία στην εξοχή

10 πράγματα που μου ΑΡΕΣΟΥΝ:
  1. Η υπέροχη τριλογία που διαβάζω ( Η Τριλογία του Κόσμου)
  2. Τα Starbucks ( τα είχε σε χαμηλή εκτίμηση, αλλά είναι πολύ φιλικό περιβάλλον και μου θυμίζουν εξωτερικό)
  3. Τα πανχοντρα φουτερ<3
  4. Που ξανάρχισα χορό
  5. Η φθινοπωρινή ατμόσφαιρα
  6. Που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα
  7. Που άρχισα να τραβάω φωτογραφίες
  8. Που η διάθεση μου όλο και καλυτερεύει
  9. Που ανακάλυψα κάτι πολύ βοηθητικό για 'μενα, ενάντια στην μοναξιά
  10. Που φτιάχνω το δωμάτιό μου
  + 1. Που κάνω όνειρα για το μέλλον, παρ' όλες τις αντιξοότητες


Κι άλλα μ' αρέσουν και δεν μ' αρέσουν, αλλά αυτά είναι τα κυρίως.
~ελπίζω να σε δελέασα με αυτην την φωτογραφία
Αυτάάά... Καληνύχτα τσαπερδονόπουλα.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Σκιές και Σκόνη

Κι όμως, συνεχίζεις να φοβάσαι ένα κομμάτι αναμνήσεων του εαυτού μου.
Ποιανού; Εμένα.
Εμένα, που αφέθηκα και δώθηκα ολοκληρωτικά στην δεώδης γοητεία των άστρων.
Εμένα, που βιάστηκα να πιαστώ από τους στίχους κάποιου ξεχασμένου τραγουδιού.
Εμένα, που δεν κατάφερα να αποφύγω το κύλυσμα μερικών δακρύων στα βαμμένα με πάθος μαγουλά μου, καθώς αναπολούσα τις όμορφες ξέγνιαστές μου στιγμές.

Πες μου, κάποια μέρα, τι με κάνει και δείχνω τόσο αλλοπρόσαλλη στα μάτια σου, τόσο απλησίαστη και απόμακρη.
Βαδίζουμε στην ίδια κατεύθηνση, απλώς απο διαφορετικούς δρόμους.
Μπορεί εσύ να κατάφερες να ακολουθήσεις τον ασφαλτομένο, ευκολοπερπάτητο κεντρικό δρόμο του κόσμου. Δυστυχώς - για 'μένα-, εγώ αναγκάστηκα να ακολουθήσω ένα απόκρυμνο μονοπάτι, πέρα από τα όρια που φτάνει η φαντασία σου, και αυτό με κρατάει, ακόμα και τώρα, πολύ πίσω από ότι έισαι 'συ.
Ένας άδικος αγώνας είναι.



Όμως γιατί εγώ νιώθω χρόνια μπροστά σου;


Όταν αποδεχτείς την αφελή υπαρξή μου, 
να θυμηθείς ότι πάντα προσητή ήμουν.