Ο κόσμος δεν μου ανήκει. Ούτε εγώ ανήκω στον κόσμο. Όχι στον συγκεκριμένο. Το μόνο που θέλω, πραγματικά, είναι να βρω τρόπο να δραπετεύσω από τα σύνορα που η ύπαρξη τους είναι δεδομένη, και η απόδραση αδιανόητη.
Κι όμως, ο νους μου θα ταξιδεύει για πάντα σε αυτήν την επιθυμία. Γιατί είναι το δικό μου όνειρο. Όπως κάποιοι κάνετε πλάνα και όνειρα για το πως θέλετε να εξελιχθεί η ζωή σας, τι θέλετε να κάνετε, με ποιον θέλετε να περάσετε την υπόλοιπη , με τι θα ασχοληθείτε, επαγγελματικά και μη.Έτσι και 'γω. Μόνο που δεν θέλω να κάνω όνειρα για το μέλλον, αλλά για το παρόν.
Δεν φοβάμαι πλέον τις αλλαγές. Αν πω ότι ποτέ δεν τις φοβήθηκα, θα είναι ψέμα. Αλλά όχι πια. Οι αλλαγές είναι αυτό που αποζητάω. Και τις βλέπω στο άμεσο μέλλον, να μου διαφοροποιούν την μέχρι τώρα αναμενόμενη συνέχεια της ζωή μου. Γιατί, ελάτε τώρα, όλοι , λίγο πολύ, δεν πιστεύουμε στ' αλήθεια ότι κάτι θα αλλάξει ριζικά στην ζωή μας, και ούτε λέμε να χωνέψουμε το πόσο ασταθής είναι.
Κι όμως, ο νους μου θα ταξιδεύει για πάντα σε αυτήν την επιθυμία. Γιατί είναι το δικό μου όνειρο. Όπως κάποιοι κάνετε πλάνα και όνειρα για το πως θέλετε να εξελιχθεί η ζωή σας, τι θέλετε να κάνετε, με ποιον θέλετε να περάσετε την υπόλοιπη , με τι θα ασχοληθείτε, επαγγελματικά και μη.Έτσι και 'γω. Μόνο που δεν θέλω να κάνω όνειρα για το μέλλον, αλλά για το παρόν.
Έτσι λοιπόν,κάπου εδώ τελειώνουν τα βάσανά μου.
Και αρχίζουν καινούργια. Μαζί τους, βέβαια, κουβαλάνε ποσότητες περιπέτειας. Και στον κόσμο μου, η λέξη περιπέτεια αυτόματα συνεπάγεται με το συναίσθημα της ικανοποίησης και της ευτυχίας.
Λυπάμαι που δεν καταφέρατε να με ερμηνεύσετε. Λυπάμαι που δεν προσπαθήσατε να με βοηθήσετε. Λυπάμαι που δεν θελήσατε να με νιώσετε. Λυπάμαι που δεν με αγαπήσατε.
Να 'μαι όμως, που τα κατάφερα μόνη. Ολομόναχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου