''Η μέρα έφερε την θέση της στην νύχτα

Κι όμως, γιατί ο φόβος μου μεγαλώνει;
Δεσμίδες φωτός, παγιδευμένες ανάμεσα στα πυκνά γκριζωπά σύννεφα
Ανήμπορες να βοηθήσουν τον εαυτό τους
Μου θυμίζουν τα μικρά σκαθάρια, που προσπαθούν να σωθούν στην επιφάνεια ενός ρυακιού, αν και καταβάθως αναγνωρίζουν τον ερχομό του τέλους
Με κάνουν να αναπολώ
Σκοινιά να πέφτουν από τον έναστρο ουρανό, μιας καλοκαιρινής νύχτας
Κι εγώ περπατώντας στις μύτες, να μην μπορώ να τα φτάσω, 
και η μιζέρια της γης να με τραβάει στα έγκατα της.''