Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

I love me everytime

Δεν είναι εντυπωσιακό το πόσο πολύ συνδέεται η αγάπη που τρέφουμε για τον εαυτό μας με αυτήν που τρέφουν οι άλλοι για μας; Κάθε πράξη που κάνουμε και αποδεικνύεται ωφέλιμη για μας - όχι με την έννοια του εγωισμού, αλλά την συναισθηματική ολοκλήρωση- μας ανεβάζει έστω και λίγο την αυτοεκτίμηση, έστω και προσωρινά. Και μετά, όλως τυχαίως(;), νιώθουμε μια αλληλεγγύη από τους γύρω μας, μία συμπόνια και συμπαράσταση. Και στην καλύτερη περίπτωση, αγάπη. Αγάπη να εισβάλλει στην ψυχή μας και να την κάνει να ξεχειλίζει από γαλήνη και συγκίνηση. Κι όμως, δεν είναι καθόλου συμπτωματικό αυτό. Όλα ξεκινούν από την αγάπη στον εαυτό μας, και τελειώνουν ακριβώς εκεί πάλι. 
    Έμαθα έτσι και 'γω, σιγά σιγά - ή μάλλον είμαι ακόμα στην φάση της εκμάθησης, για αυτό να είστε επιεικείς!- , να βλέπω την ομορφιά που διαθέτω. Δεν μιλάω για συγκεκριμένη ομορφιά, πνεύματος ή σώματος, αλλά την ολική ομορφιά που βλέπουν και οι άλλοι σε 'μένα σε τελική φάση. Αν και εσείς μπορεί να μην την βλέπετε; ούτε καν να την διακρίνετε! Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία βέβαια, γιατί ορισμένοι την παραδέχονται μάλιστα, και το χαίρομαι πραγματικά! Ακόμα και ένα άσχημο περιτύλιγμα παραβλέπεται, ή μπορεί ακόμη κάποιος να αναιρέσει την ασχήμια του, όταν ανακαλύψει το εσωτερικό περιεχόμενό του. Και τότε και αυτό αποκτά μία κάποια γοητεία, έως και τεράστια! Αγάπη, αγάπη και πάλι αγάπη, κατά την γνώμη μου, είναι το μυστικό της ευτυχίας!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου