1.17 a.m.

Κάθε μέρα παλεύουμε με το κομμάτι του εαυτού μας που ποθεί την ίδια του την αυτοκαταστροφή. Ολόκληρο το είναι των πάντων, του σύμπαντος ως συνόλου, τείνει προς αυτήν. Μας είναι δύσκολο να καταφέρουμε να κρατήσουμε τον εαυτό μας σώο. Η επιθυμία μας να καταστρέψουμε εμάς τους ίδιους, να φέρουμε τους εαυτούς μας στο όσο το πιο δυνατόν παρακμιακό σημείο που μπορούμε να φτάσουμε, είναι και η μεγαλύτερη. Έχουμε μάθει να την κρύβουμε καλά, αλλά ότι δεν φαίνεται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

   Είναι 1 το πρωί, και 'γω νιώθω ότι είναι ήδη 5. Αυτή  η επιθυμία έχει κατακλύσει όλο μου το κορμί. Και ωω, πιστέψτε με, είναι λες και το ωραιότερο ναρκωτικό έχει εισχωρήσει στις φλέβες μου, και οι παρενέργειές του μόλις αρχίζουν να δρουν, με έναν αργό, σαγηνευτικό ρυθμό.

    

    Όταν επιτέλους αποδέχεσαι την πιο εξαθλιωμένη εκδοχή του εαυτού σου, τότε μόνο μπορείς να νιώσεις την πραγματική ελευθερία.

 

Hurt

Κάθε πράγμα στον χαρακτήρα μας, να είναι η αντίδραση για κάθε μια μας πληγή.

 

Is this LOVE?

Έψαχνε στο μπαούλο ίσα με μισή ώρα. Είχε αδειάσει σχεδόν τα πάντα. Υφάσματα, βιβλία με χοντρά δεσίματα, γυάλινα μπουκαλάκια και άλλα μικροπράγματα κείτονταν σε όλο το δωμάτιο, δίνοντάς του την εικόνα παταριού. Πόσα χρόνια άραγε, να είχε η μητέρα της να το ανοίξει...

   Όταν πλέον είχε φτάσει στον πάτο, βρέθηκε μπροστά σε ένα μικρό κουτάκι, φτιαγμένο από ξύλο κέδρου. Το ξεχώρισε από το χρώμα και, κυρίως, από την χαρακτηριστική μυρωδιά. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο κέδρος δεν χάνει ποτέ την μυρωδιά του.

   Το κουτί έγραφε κάτι στην μπροστινή του επιφάνεια, αλλά η σκόνη το κάλυπτε, και ο καιρός είχε ξεθωριάσει την μπογιά, η οποία ήταν ένα πορφυρό κόκκινο. Με το μανίκι του πουλόβερ της το ξεσκόνισε και, με λίγη προσπάθεια, κλείνοντας λίγο τα μάτια της, έτσι ώστε να γίνουν σχιστά, ξεχώρισε την λέξη : ''ΕΡΩΤΑΣ''.

   Όλο περιέργεια, βιάστηκε να άνοιξε το κουτί. Γιατί κάποιος να ονομάσει ένα αντικείμενο ''Έρωτα'' ; Τι θα περιείχε αυτό το κουτί; Ερωτήματα κατέκλυζαν το μυαλό της.

  

     Όμως, το μόνο που βρήκε όταν το άνοιξε, ήταν μία σκοροφαγομένη μικρή φόδρα, ένα ψαροσκοίνι και κάτι ψόφια νυχτοπεταλουδάκια.

 

Drag me away

Τον κοίταξε, για μια τελευταία φορά.

Εκείνος της χαμογέλασε, με 'κείνο το γλυκό, ακαταμάχητο του χαμόγελο, που έκανε την καρδιά της να θέλει να προσποιηθεί ότι τίποτα δεν έπρεπε να αλλάξει.

Τον κοίταξε, για μια τελευταία φορά.

Όλος της ο ψυχικός κόσμος κατέρρευσε για μια στιγμή.

Κι έπειτα απέστρεψε το βλέμμα της, και προχώρησε μπροστά κοιτώντας τον δρόμο.Εκείνη την μέρα, της φάνηκε εξαιρετικά γκρί.


 

Forget

Ας γίνουμε όντα χωρίς συνείδηση,
Ας περπατήσουμε στον κόσμο χωρίς να σκεφτούμε,
Ας πράξουμε χωρίς άποψη,
Κι ας τρέξουμε ως τον ήλιο μια φορά..




Έτσι ίσως ξεχάσουμε, τις πιο βαθιές επιθυμίες μας
Και σώσουμε την καρδία μας απ' την κατάρρευση.