Έψαχνε στο μπαούλο ίσα με μισή ώρα. Είχε αδειάσει σχεδόν τα πάντα. Υφάσματα, βιβλία με χοντρά δεσίματα, γυάλινα μπουκαλάκια και άλλα μικροπράγματα κείτονταν σε όλο το δωμάτιο, δίνοντάς του την εικόνα παταριού. Πόσα χρόνια άραγε, να είχε η μητέρα της να το ανοίξει...
Όταν πλέον είχε φτάσει στον πάτο, βρέθηκε μπροστά σε ένα μικρό κουτάκι, φτιαγμένο από ξύλο κέδρου. Το ξεχώρισε από το χρώμα και, κυρίως, από την χαρακτηριστική μυρωδιά. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο κέδρος δεν χάνει ποτέ την μυρωδιά του.
Το κουτί έγραφε κάτι στην μπροστινή του επιφάνεια, αλλά η σκόνη το κάλυπτε, και ο καιρός είχε ξεθωριάσει την μπογιά, η οποία ήταν ένα πορφυρό κόκκινο. Με το μανίκι του πουλόβερ της το ξεσκόνισε και, με λίγη προσπάθεια, κλείνοντας λίγο τα μάτια της, έτσι ώστε να γίνουν σχιστά, ξεχώρισε την λέξη : ''ΕΡΩΤΑΣ''.
Όλο περιέργεια, βιάστηκε να άνοιξε το κουτί. Γιατί κάποιος να ονομάσει ένα αντικείμενο ''Έρωτα'' ; Τι θα περιείχε αυτό το κουτί; Ερωτήματα κατέκλυζαν το μυαλό της.
Όμως, το μόνο που βρήκε όταν το άνοιξε, ήταν μία σκοροφαγομένη μικρή φόδρα, ένα ψαροσκοίνι και κάτι ψόφια νυχτοπεταλουδάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου