Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

1.17 a.m.

Κάθε μέρα παλεύουμε με το κομμάτι του εαυτού μας που ποθεί την ίδια του την αυτοκαταστροφή. Ολόκληρο το είναι των πάντων, του σύμπαντος ως συνόλου, τείνει προς αυτήν. Μας είναι δύσκολο να καταφέρουμε να κρατήσουμε τον εαυτό μας σώο. Η επιθυμία μας να καταστρέψουμε εμάς τους ίδιους, να φέρουμε τους εαυτούς μας στο όσο το πιο δυνατόν παρακμιακό σημείο που μπορούμε να φτάσουμε, είναι και η μεγαλύτερη. Έχουμε μάθει να την κρύβουμε καλά, αλλά ότι δεν φαίνεται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.
   Είναι 1 το πρωί, και 'γω νιώθω ότι είναι ήδη 5. Αυτή  η επιθυμία έχει κατακλύσει όλο μου το κορμί. Και ωω, πιστέψτε με, είναι λες και το ωραιότερο ναρκωτικό έχει εισχωρήσει στις φλέβες μου, και οι παρενέργειές του μόλις αρχίζουν να δρουν, με έναν αργό, σαγηνευτικό ρυθμό.
    

    Όταν επιτέλους αποδέχεσαι την πιο εξαθλιωμένη εκδοχή του εαυτού σου, τότε μόνο μπορείς να νιώσεις την πραγματική ελευθερία.

 

2 σχόλια:

  1. Πόσο σε νιώθω!Νομίζω πως όταν εμφανίζουμε κάτι τέτοιες τάσεις αυτοκαταστροφής ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας,τα όριά μας.Το πρόβλημα μάλλον αρχίζει να υπάρχει από τη στιγμή που η αυτοκαταστροφή γίνεται κομμάτι του χαρακτήρα μας κι όχι απλώς ευκαιριακός τρόπος αντιμετώπισης καταστάσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γενικότερα, το σύμπαν όλο τείνει προς την αυτοκαταστροφή.
    Μαζί και 'μεις. Καθημερινά, προσπαθούμε πολύ για να μην αφηθούμε σε αυτήν την γλυκιά επυθιμία της ίδιας μας της φύσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή