θελω να ειμαι

-Πόσο παράξενος θα 'θελες να 'μαι;

- Τόσο που να μην αναγνωρίζω τις σκέψεις σου στα μάτια σου, τόσο που τα λόγια σου να φαίνεται οτί είναι κρυφές επιθυμίες που εγώ ,χωρίς ν'αλλάξω, δεν θα ικανοποιήσω ποτέ.

Μα, μάτια μου, δεν ξέρεις
ότι οι νεκροί δεν έχουν μάτια;

Κριμα να μην εισαι εδω

κρίμα να μην είσαι καν αλλού

δεν ακουσ κι ομωσ εισαι εκει

Η κουζίνα βρωμάει, και μου παραπονιέται η γάτα έξω απ'το γυαλί.

σχετικα ερωτηματικα

Αν ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή, πως γίνεται αυτά τα δύο ουσιαστικά να είναι αντίθετα;

φιλιά στο χάοςςςςς

Γαμώ τα κενά βράδια; χωρίς τροφή για σκέψη και άδεια απο όνειρα.

.

ΤΑΡΑΜ

Να που φτάσανε πάλι εκείνες οι χειμωνιάτικες μέρες, που κάθομαι και σε αναζητώ μέσα από ερωτικές μελωδίες.

/// ξέρεις, εκείνες που σου λείπουν όταν δεν τις νιώθεις,

κι όταν τις νιώσεις αισθάνεσαι κενή

εκστραορντινερι

she's an extraordinary girl
in an ordinary world
and she cant seem to get away

Εμφάλιος λόρος

Παράξενο θέαμα, οι παιδικές σου πιτζάμες να καίγονται από την κάφτρα του πρωινού τσιγάρου.

?

Μπορεί ένα συναίσθημα να βασιστεί στην ανάμνηση ενός συναισθήματος;

!

Και τον τελευταίο καιρό, ήμουν πλέον σίγουρη ότι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει, και γενικότερα ότι στην πραγματικότητα αναζητούμε σ' όλη μας την ζωή είναι η αγάπη, ο έρωτας μεταξύ των ανθρώπων.

Αλλά μάλλον έκανα λάθος. Η αγάπη μπορώ να πω, είναι όμορφη, όμως κάτι άλλο είναι που ψάχνουμε εν τέλη. Και χάνουμε όλη μας την ζωή πιστεύοντας ότι ο έρωτας θα μας σώσει, αλλά ποτέ δεν μας αποζημιώνει πλήρως, και μένουμε ανεκπλήρωτοι και μισοάδειοι, και ποτέ δεν μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί.

Αν ποτέ κι εγώ καταφέρω να σταματήσω να επιδιώκω να βρω τον έρωτα, τότε αληθινά θα ευτυχίσω

There

Και ότι σε αυτήν την πόλη είναι ανήθικο και άπρεπο, εκεί μοιάζει μηδαμινό ή  και όμορφο πολλές φορές ,και καθαρίζει απ' την συνήδειση σου όσο σου πέρνει να πας να ρίξεις μια βουτιά και να ξανάγυρίσεις για μια μπύρα. 

Και μου φαίνεται πως σκοπός αυτής της πόλης έχει γίνει να μας καταβροχθίσει όλους, και ίσως να τα 'χει ήδη ψιλοκαταφέρει.

But still....

Μερικές φορές σε ονειρεύομαι, ακόμα. Και τα όνειρα αυτά μοιάζουν μεταξύ τους. Δεν είσαι εδώ, και το γνωρίζω καλά, ακόμη κι αν δεν το σκέφτομαι. Κι έτσι, δεν είσαι ούτε εκεί. Δεν είσαι πουθενά πια, δεν σε νιώθω πλεον. Νομίζω έσβησες, και δεν το θέλω. 

Συμβαδίζει η ευτυχία μου με την ελληψή σου;

Taste of you

 Το τσιγάρο μου θυμίζει τον έρωτά σου; κάθε τζούρα μια γεύση απ'τα χείλια σου.Πολύ φοβάμαι όμως, πως μόλις τελειώσει, θα μου τελειώσεις και 'συ.

Shh, get back to sleep

Ήλπισα να πεθάνω στην χροιά του σήμερα,
μα πολύ φοβάμαι πως το αύριο θα με ξυπνήσει αργά.

Lie to me

Μα μωρό μου μπορεί να μπορώ να πω ψέματα σε εσένα, ότι και καλά δεν μισώ ολόκληρη την ύπαρξή μου, αλλά είμαστε όλοι αιχμάλωτοι του εαυτού μας και δεν θα γλιτώσω ποτέ από το κυνηγητό που παίζουμε εγώ και η συνείδησή μου...

And I swear, that if I had a heart, you would own the whole of it.

Need for destruction

Και ποιος είναι τώρα εδώ, να συγκρατεί την λεπτή γραμμή που αποτρέπει τον άνθρωπο από το να αφεθεί στην ανεκπλήρωτη του επιθυμία να οδηγήσει τον εαυτό του στην καταστροφή; Όχι εσύ πάντως, και νομίζω πως την υπερέβην.  Εε, και ξέρεις, δεν νιώθω ωραία, καθώς το κάνω. Τέλος πάντων, θα βρω τον τρόπο(;)

1st of May

Ταξίδεψα με το μυαλό μου ένα χρόνο πίσω. 
Τα πράγματα καλυτέρεψαν (;)
Ακόμα βλέπω την τριανταφυλλιά να μεγαλώνει, και εύχομαι να μην μαραθεί τελείως ποτέ.
Και ξέρεις εε, είναι η εποχή που αρχίζουν να ανθίζουν τα μπουμπούκια της...

Muchas Felicidades

Ένοχικά άδεια

Με πλάκωσαν οι τύψεις, και χάθηκα από κάτω τους. Αγνόησα την ύπαρξή τους, αν και με έκαναν να κάνω φρικτά πράγματα στον εαυτό μου. Και κάθε φορά που μισούσα τον εαυτό μου, έβρισκα ως δικαιολογία κάτι άλλο. Ούτε μια φορά δεν σήκωσα το κεφάλι για να αντικρίσω την μόνη ωμή πραγματικότητα. Ούτε μία.

Και τώρα που το 'κανα, δεν ξέρω αν αυτό το συμπέρασμα βγήκε από την ρεαλιστικότητα των συναισθημάτων μου, ή απλώς ακολούθησα την ροή των γεγονότων του παρελθόντος και το υπέθεσα. Το δεύτερο μοιάζει να ισχύει περισσότερο αυτή την φορά. 

Μόλις οι λέξεις ηχήσουν στα αυτιά μου, ξέρω ότι πλέον θα γνωρίζω την αλήθεια.

Sleepless

Είναι οι βραδιές μου μένεις ξάγρυπνος, που προσπαθείς να σε πάρει ο ύπνος και μετά από πολλές ώρες προσπάθειας αποδέχεσαι το γεγονός ότι δεν θα κοιμηθείς απόψε.

Και τα πρωινά που επακολουθούν, με τελειωμένο πακέτο τσιγάρα, χωρίς καμιά όρεξη να βάλεις οτιδήποτε στο στόμα σου, να πας οπουδήποτε, να μιλήσεις με οποιονδήποτε. Και κάθεσαι ξαπλωμένος,  κοιτώντας και επεξεργάζοντας λεπτομερειακά το γύρω περιβάλλον σου.

Δεν είναι σήμερα η μέρα που θα βρω λύτρωση. Όχι, σίγουρα όχι. Αλλά μπορώ να περιμένω. Έτσι, ούτως ή άλλως, δεν κάνω τόσο καιρό..;

Before

Θέλω να μ' αγκαλιάσεις, όπως τότε, και σου υπόσχομαι, όλες οι πληγές μου θα κλείσουν μονομιάς, ακόμα και 'κείνες, εκείνες οι βαθιές που δεν κατάφερε κανένα φάρμακο να επουλώσει.

Πονάει

Σήμερα το πρωί μου 'ρθε στο ξεκάρφωτο η φράση ''Δεν έχετε ιδέα τι θα πει πόνος, οι περισσότεροι από 'σας''. Και ακολούθησε ο συνειρμός; άλλο το να στεναχωριέσαι, να νιώθεις καταθλιμμένος κτλ.

Ο πόνος, που λέτε λοιπόν, δεν γίνεται αντιληπτός τόσο εύκολα. Δεν ρωτάς τον άλλον τι κάνει και εκείνος απαντάει '' πονάω ''. Στην πραγματικότητα, ο πόνος έχει τελείως διαφορετικούς και παράξενους τρόπους να εκδηλώνεται. Πονάς, και κάνεις πράγματα για να καλύψεις το κενό που νιώθεις μέσα σου. Ένα κενό που δεν λέει να καλυφθεί, με τίποτα. Πονάς, και κάνεις πράγματα για να ξεχάσεις την μιζέρια σου. Κάνεις πράγματα που αργότερα τα χιλιο μετανιώνεις, καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που τα 'κανες και καταλήγεις σε χειρότερη κατάσταση από ότι ήσουν.

    Γιατί όλοι βλέπουμε τις πράξεις μόνο από την εξωτερική πλευρά, και δεν καθόμαστε να σκεφτούμε πως νιώθει ο άλλος που τα κάνει. Γιατί τα κάνει; κάτι τον έκανε να φτάσει σε κάτι τέτοιο. Κανένας μας δεν είναι κυριολεκτικά γουρούνι. Όλοι πληγωνόμαστε όταν τα πράγμα πηγαίνουν σκατά, άλλοι λιγότερο, και άλλοι περισσότερο.

Ψάξαμε και 'μεις να βρούμε ότι χάσαμε, σε λάθος μέρη όμως. Και να που καταλήξαμε κυνηγημένοι, παγιδευμένοι σε αυτό τον άγνωστο τόπο, που μοιάζει περισσότερο με κλουβί...

 

1.17 a.m.

Κάθε μέρα παλεύουμε με το κομμάτι του εαυτού μας που ποθεί την ίδια του την αυτοκαταστροφή. Ολόκληρο το είναι των πάντων, του σύμπαντος ως συνόλου, τείνει προς αυτήν. Μας είναι δύσκολο να καταφέρουμε να κρατήσουμε τον εαυτό μας σώο. Η επιθυμία μας να καταστρέψουμε εμάς τους ίδιους, να φέρουμε τους εαυτούς μας στο όσο το πιο δυνατόν παρακμιακό σημείο που μπορούμε να φτάσουμε, είναι και η μεγαλύτερη. Έχουμε μάθει να την κρύβουμε καλά, αλλά ότι δεν φαίνεται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

   Είναι 1 το πρωί, και 'γω νιώθω ότι είναι ήδη 5. Αυτή  η επιθυμία έχει κατακλύσει όλο μου το κορμί. Και ωω, πιστέψτε με, είναι λες και το ωραιότερο ναρκωτικό έχει εισχωρήσει στις φλέβες μου, και οι παρενέργειές του μόλις αρχίζουν να δρουν, με έναν αργό, σαγηνευτικό ρυθμό.

    

    Όταν επιτέλους αποδέχεσαι την πιο εξαθλιωμένη εκδοχή του εαυτού σου, τότε μόνο μπορείς να νιώσεις την πραγματική ελευθερία.

 

Hurt

Κάθε πράγμα στον χαρακτήρα μας, να είναι η αντίδραση για κάθε μια μας πληγή.

 

Is this LOVE?

Έψαχνε στο μπαούλο ίσα με μισή ώρα. Είχε αδειάσει σχεδόν τα πάντα. Υφάσματα, βιβλία με χοντρά δεσίματα, γυάλινα μπουκαλάκια και άλλα μικροπράγματα κείτονταν σε όλο το δωμάτιο, δίνοντάς του την εικόνα παταριού. Πόσα χρόνια άραγε, να είχε η μητέρα της να το ανοίξει...

   Όταν πλέον είχε φτάσει στον πάτο, βρέθηκε μπροστά σε ένα μικρό κουτάκι, φτιαγμένο από ξύλο κέδρου. Το ξεχώρισε από το χρώμα και, κυρίως, από την χαρακτηριστική μυρωδιά. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο κέδρος δεν χάνει ποτέ την μυρωδιά του.

   Το κουτί έγραφε κάτι στην μπροστινή του επιφάνεια, αλλά η σκόνη το κάλυπτε, και ο καιρός είχε ξεθωριάσει την μπογιά, η οποία ήταν ένα πορφυρό κόκκινο. Με το μανίκι του πουλόβερ της το ξεσκόνισε και, με λίγη προσπάθεια, κλείνοντας λίγο τα μάτια της, έτσι ώστε να γίνουν σχιστά, ξεχώρισε την λέξη : ''ΕΡΩΤΑΣ''.

   Όλο περιέργεια, βιάστηκε να άνοιξε το κουτί. Γιατί κάποιος να ονομάσει ένα αντικείμενο ''Έρωτα'' ; Τι θα περιείχε αυτό το κουτί; Ερωτήματα κατέκλυζαν το μυαλό της.

  

     Όμως, το μόνο που βρήκε όταν το άνοιξε, ήταν μία σκοροφαγομένη μικρή φόδρα, ένα ψαροσκοίνι και κάτι ψόφια νυχτοπεταλουδάκια.

 

Drag me away

Τον κοίταξε, για μια τελευταία φορά.

Εκείνος της χαμογέλασε, με 'κείνο το γλυκό, ακαταμάχητο του χαμόγελο, που έκανε την καρδιά της να θέλει να προσποιηθεί ότι τίποτα δεν έπρεπε να αλλάξει.

Τον κοίταξε, για μια τελευταία φορά.

Όλος της ο ψυχικός κόσμος κατέρρευσε για μια στιγμή.

Κι έπειτα απέστρεψε το βλέμμα της, και προχώρησε μπροστά κοιτώντας τον δρόμο.Εκείνη την μέρα, της φάνηκε εξαιρετικά γκρί.


 

Forget

Ας γίνουμε όντα χωρίς συνείδηση,
Ας περπατήσουμε στον κόσμο χωρίς να σκεφτούμε,
Ας πράξουμε χωρίς άποψη,
Κι ας τρέξουμε ως τον ήλιο μια φορά..




Έτσι ίσως ξεχάσουμε, τις πιο βαθιές επιθυμίες μας
Και σώσουμε την καρδία μας απ' την κατάρρευση.

Misery.

Γιατί να μην είμαι καλή; Ξέρετε, καλοκάγαθη. Και δεν μιλάω για κανένα αγγελικό χαρακτήρα; μόνο με τα άτομα που αγαπώ. Όχι όμως, ποτέ δεν θα 'μαι έτσι.

Δεν μ' αφήνει ο εγωισμός μου.Αυτός ο πούστης, ο τεράστιος ο εγωισμός που κουβαλάω. Πάντα να θέλω να με ανώτερη. Πάντα να κρατάω μια πισινή υποσυνείδητα, και να μην αφήνω τον εαυτό μου να δεθεί με οποιοδήποτε άτομο.

Πάντα να προβάλλω έναν άνθρωπο διαφορετικό στον περίγυρό μου, όχι εξ' επίτηδες, απλώς το 'χω σαν αντίδραση. Σαν αντίδραση σ' όλα αυτά που δεν μ' αρέσουν και δεν μου ταιριάζουν, αλλά εγώ προσπαθώ να τα χώσω μέσα μου ή να χωθώ η ίδια μέσα τους, λες και είναι η θέση που πρέπει να είμαι.

Όταν λέω ότι δεν ανήκω εδώ, το εννοώ. Όση προσπάθεια κι αν καταβάλλω, κάποια στιγμή πέφτω. Ξεφεύγω. Ξανά. Θα 'θελα όλα να 'ταν τόσα εύκολα, όπως σε κάποιους άλλους. Αλλά πάντα σκέφτομαι παραπάνω απ' όσα θα 'πρεπε. Και να που καταλήγω. Χαμένη, αποπροσανατολισμένη και μίζερη.

Δεν θέλω να με μίζερη, αλήθεια δεν θέλω. Δεν θέλω να με λυπούνται. Δεν θέλω να μην με καταλαβαίνουν, να συμπεραίνουν άλλα πράγματα για 'μένα, και όχι τα σωστά.

Έσπασα, πάλι. Το βράδυ στον ύπνο μου θα ξανασυναρμολογήσω τα κομμάτια μου, και αύριο το πρωί θα μοιάζουν διαφορετικά τα πάντα. Καλύτερα, χειρότερα, δεν ξέρω.

Ξέρω πάντως πως ότι νιώθω για 'σένα, δεν θέλω να μου το χαλάνε οι άλλοι συγκρίνοντας το με τους διάφορους όμοιους ρεαλιστικούς παράγοντες. Στο μυαλό μου τα θέλω έτσι όπως τα 'χω ταχτοποίησει εγώ ( αν μπορείς να αποκαλέσεις αυτό το πράγμα ταχτοποιημένο).

''Αγάπησε με, και θα 'ναι αρκετό''. Έτσι δεν πάει; Όχι, όχι για 'μενα, δυστυχώς.

Βαρέθηκα

Βαρετή η εξαπλωμένη μιζέρια του κόσμου.

Βαρετές οι ματιές που μου 'ριξες με συναισθήματα ξεκάθαρα.

Βαρετός ο πρωινός καφές με το πολύ νερό.

Βαρετά τα τραγούδια του κόσμου, που πρέπει να διαλέξεις κάποια απ' αυτά για να περιγράφουν όσα αισθάνεσαι.

Βαρετά το δέρμα και η σάρκα, χόρτασε το μάτι μας να τα βλέπουμε πια.

Βαρετές οι κλισέ ρομαντικές καταστάσεις, στην παραλία στο ηλιοβασίλεμα, κάτω από τ' άστρα ή μ' ένα τσιγάρο να βλέπετε την αυγή.

 
Βαρετά τα κραξίματα και οι πουστιές, οι απειλές και τα πλακώματα.

Βαρετό το να κάθεσαι και να διαβάζεις όσα γράφω.

Βαρέθηκα αυτόν τον προδιαγραμμένο κόσμο, που κάθε τι ιδιαίτερο μας το 'χουν πλασάρει κι αυτό υποσυνείδητα. Μια μέρα θα πετάξω, να δείτε πως ότι κι αν κάνετε πρέπει να βγαίνει από το είναι σας, και όχι το ''wanna be'' κάτι σας.

She did

Μισώ το κομμάτι του εαυτού μου που καταβάθως γνωρίζει την αλήθεια.

Κι όμως, δεν μπορώ να πω ότι αγαπώ εκείνο που προτιμάει να κρύβει καταστάσεις..

~Έχασε τον έλεγχο του σώματός της, η αναπνοή της άρχισε να γίνεται όλο και πιο γρήγορη και κοφτή. Μα δεν έλεγε να κάνει πίσω. Δεν θα το άντεχε, το ένιωθε. Το ήξερε. Όλα όσα ονειρευόταν, έγιναν για δυο στιγμές πραγματικότητα, και διαλύθηκαν στον άνεμο, σαν στάχτη, μια φορά ακόμη...

Hey baby...Can you bleed like me?

Μου είπε να μην σ' το πω, αλλά έτσι που ήρθαν τα πράγματα, δεν έχει και τόσο σημασία.. πια. 

Να λοιπόν τι μου είπε, με αυτά ακριβώς τα λόγια ~πάνω κάτω.

Μου είπε ότι ένιωθε μοναξιά, ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν ήταν σαν τους άλλους. Έμοιαζε με τους άλλους, ένιωθε σαν τους άλλους, σκεφτόταν και έπραττε σαν αυτούς, αλλά κάτι ήταν διαφορετικό. Ήταν ξεκάθαρο, από τον τρόπο που τους κοίταζε. Από τον τρόπο που με κοίταζε. Τρόμαξα στην αρχή. Και ο φόβος έμεινε εκεί για αρκετό καιρό, δεν έλεγε να φύγει. Μέχρι που, κάποια στιγμή, κατάλαβα τι έκανε αυτά τα μάτια να σπαρταρούν, λες και ήταν πλάσμα αυτόνομο και όχι μέρος ενός οργανισμού. Ο πόνος απ' τις πληγές. Ωω, ναι, πονούσε υπερβολικά πολύ, όλη την ώρα. Λες και σου έριχναν συνεχώς σουβλιές στο στήθος. 

    Εκείνη ήταν που μου έμαθε πως να γιατρεύω τέτοιου είδους πληγές. Μου έδειξε τον τρόπο, και ακόμη κι αν δεν υπήρξα καλή μαθήτρια, εκείνη είχε την υπομονή να μου δείξει και να μου ξαναδείξει απ' την αρχή. Κι έτσι, έμαθα και 'γω σιγά σιγά τι θα ήταν σωστότερο να κάνω. Δεν το χρειαζόμουν, έλεγα, τέτοιου είδους μάθημα. Όμως εκείνη επέμενε, και δεν θα ήταν ωραίο να της χαλάσω το χατίρι, τόσο πρόθυμη που ήταν. Για κάποιο λόγο φαινόταν σίγουρη ότι ήταν απίστευτο χρήσιμο να μάθω κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν κατάλαβα...

 

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει συνέχεια στο κείμενο, ή τουλάχιστον θα μπορούσε να υπάρξει. Συγχωρέστε με όμως, νομίζω ότι τα ράμματα έσπασαν, και τα ρούχα μου έχουν γεμίσει αίματα, όπως και το πάτωμα.

Πρέπει να πάω να πλυθώ. Και να ανασύρω νοητές πληροφορίες απ' το φανταστικό μέρος του μυαλού μου. Για να σταματήσω την αιμορραγία. Προσωρινά. Ξέρετε..